دنیا به چه سمت می‌رود؟
اتحاد جهانی امید و آرزوی تمام ملل جهان است. مباحثات و اجلاس‌های فراوانی در این رابطه صورت گرفته است. بارها و بارها سران دولت‌ها در جلسات متعدد خود در این مورد به گفتگو پرداخته‌اند. در ماه اوت ۲۰۰۰ در نیویورک بیش از ۱۰۰۰ نفر از رهبران مذهبی برای بحث در خصوص صلح جهانی در سازمان ملل تشکیل جلسه دادند. آنان برای حل کشمکش‌ها و درگیری‌های دنیا به بحث و گفتگو پرداختند. با این همه این اجلاس صلح، خود چندان صلح‌آمیز برگزار نشد و مشتی نمونه از خروار و بازتابی از درگیری‌های دنیا بود. یکی از فقه‌های اسلام از اورشلیم، به دلیل حضور یک رهبر مذهبی یهودی حاضر به حضور در جلسه نشد. دیگر شرکت کنندگان نیز نارضایتی خود را از این موضوع ابراز کردند که دالای‌لاما صرفاً به دلیل اینکه دولت چین با وی مخالف است، برای دو روز اوّل اجلاس دعوت نشده بود.
در اکتبر ۲۰۰۳ در تایلند اجلاسی با شرکت کشورهای کرانهٔ اقیانوس آرام در خصوص امنیت جهانی برگزار شد. در این اجلاس ۲۱ کشور برای ایجاد امنیت جهانی موافقت خود را در خصوص نابودی گروه‌های تروریستی اعلام کردند. با این همه در طی این اجلاس نیز چندین نماینده اعتراض خود را نسبت به گفتهٔ یکی از نخست‌وزیران که انزجار خود را از یهودیان ابراز کرده بود نشان دادند.
ریشهٔ عدم اتحاد
با وجود اجلاس‌ها و گفتگوهای فراوان در مورد اتحاد جهانی نتایج چندانی حاصل نشده است. چرا برخلاف تلاش‌های صادقانهٔ بسیاری دستیابی به اتحاد جهانی همچنان در قرن بیست‌ویکم غیر ممکن به نظر می‌رسد؟
قسمتی از جواب را می‌توان در سخنان یک نخست‌وزیر که در اجلاس تایلند حضور داشت یافت. او گفت: «غرور ملی عامل اصلی است.» بله، جامعهٔ بشری غرق در میهن‌پرستی است. هر قوم و ملتی تمایل به خودمختاری دارد. ملیت‌پرستی همراه با روحیهٔ رقابت و زیاده‌طلبی ترکیبی خطرناک ایجاد میکند. در بسیاری موارد در جایی که منافع عموم در مقابل وطن‌پرستی قرار گیرد منافع عموم است که قربانی می‌شود.
وطن‌پرستی مانند یک بیماری واگیردار مهلک در بین مردم شیوع پیدا کرده است و نتیجه‌ای جز مصیبت و رنج نداشته است. ( مزمور ۹۱:۳) کینه و نفرت از دیگر ملت‌ها که از پیامدهای وطن‌پرستی است قرن‌هاست وجود دارد. وطن‌پرستی امروزه نیز عامل نفاق و جدایی بین ملت‌ها است که رهبران و دولت‌ها نیز قادر به جلوگیری از آن نیستند.
بسیاری از دولتمردان این موضوع را تشخیص داده‌اند که ملیت‌گرایی و منفعت‌طلبی ریشهٔ اصلی مشکلات دنیاست. برای مثال منشی سابق سازمان ملل ژنرال یو تانت گفت: «بسیاری از مشکلاتی که امروزه با آن روبرو هستیم نتیجهٔ روش و منش اشتباه است . . . در میان آنها می‌توان به روحیهٔ تنگ‌نظرانهٔ میهن‌پرستی اشاره کرد. با شعار- هواداری بی‌چون و چرا از کشورم، چه به حق باشد و چه به ناحق.» امروزه نیز ملت‌ها تنها به منافع خود می‌اندیشند و خواهان قدرت بیشتر هستند. کسانی که در موضع قدرتند حتی حاضر نیستند کمی از آن صرف‌نظر کنند. برای مثال در روزنامهٔ اینترنشنال هرالد تریبون در خصوص اروپای مشترک چنین آمده است: «سیاست رقابت و عدم اعتماد هنوز هم در کشورهای اروپای مشترک دیده می‌شود. برای بسیاری از این کشورها قابل قبول نیست که یکی از همترازهایشان نفوذ بیشتری داشته باشد و یا رهبری را به عهده بگیرد.»
خدا نتیجهٔ تسلّط و حکومت انسان بر انسان را صریحاً بیان کرده است. در کتاب مقدّس آمده است: «انسان بر انسان به جهت ضررش حکمرانی میکند.» ( جامعه ۸:۹) کتاب مقدّس انگیزهٔ اصلی انسان‌هایی را که زمین را به بخش‌های مختلف تقسیم کرده‌اند و بر آن اِعمال قدرت می‌کنند آشکار کرده است. کتاب مقدّس توضیح می‌دهد: «کسی که خود را از دیگران جدا میکند، تنها نفع خویش را می‌جوید، و با هر منطق صحیحی مخالفت میکند.» — امثال ۱۸:۱، د ج.
آفرینندهٔ ما بهتر از هر کس می‌داند که چه چیز به نفع ماست. حکومت انسان بر انسان هیچ گاه منظور نظر خالق ما نبوده است. اما انسانها مقاصد خدا و این موضوع که همه چیز به او تعلّق دارد را نادیده گرفته‌اند و بر یکدیگر حکومت می‌کنند. در کتاب مقدّس در مزمور ۹۵:۳-۵ آمده است: «زیرا که یَهُوَه، خدای بزرگ است، و پادشاه عظیم بر جمیع خدایان. نشیب‌های زمین در دست وی است و فرازهای کوه‌ها از آن او. دریا از آن اوست، او آن را بساخت؛ و دست‌های وی خشکی را مصوّر نمود.» آری همه چیز به خداوند تعلّق دارد و تنها اوست که حق حکومت بر انسانها را دارد. در اصل حکومت انسان بر انسان خلاف خواست آفریدگار ماست. — مزمور ۲:۲.
چه حکومتی اتحاد جهانی را برقرار خواهد کرد؟
اتحاد جهانی تنها از طریق حکمرانی یک حکومت واحد و جهانی امکان پذیر است. حکومتی که قادر باشد تمام نیازهای مردم دنیا را برآورده سازد. بسیاری از افراد روشنفکر نیز به این نتیجه رسیده‌اند اما راه حل را در جای درست جستجو نکرده‌اند. به عنوان مثال بسیاری از تحلیل‌گران از جمله رهبران مذهبی این موضوع را که برای رسیدن به همبستگی جهانی باید چشم امید به سازمان ملل دوخت در اذهان مردم جای داده‌اند. تجربه نشان داده است سازمان‌های بشری که حتی انگیزه و تفکّری والا را دنبال می‌کنند نیز هیچ گاه قادر به حل مشکلات بشر در سطح جهانی نیستند. حتی در میان آنان نیز بازتاب چنددستگی و عدم اتحاد بین ملت‌ها به چشم می‌خورد.
کتاب مقدّس این پند را به ما می‌دهد که به تلاش انسانها در جهت رفع مشکلات بشر دل نبندیم: «بر رهبران انسانی توکّل نکنید؛ آنها همگی فانی هستند و قادر به نجات دادن نیستند.» ( مزامیر ۱۴۶:۳، ترجمهٔ تفسیری ) آیا این بدین معنا است که امید به اتحاد جهانی امیدی بیهوده است؟ به هیچ وجه. چرا که خداوند راه‌حل دیگری جلوی پای ما گذاشته است.
بسیاری از این موضوع بی‌خبرند که خداوند اکنون حکومتی را برقرار کرده است که جهان را متحد می‌سازد. کتاب مقدّس از قول یَهُوَه خدا میگوید: ‹من پادشاه خود را نصب کرده‌ام. از من درخواست کن و امّت‌ها را به میراث تو خواهم داد و اقصای زمین را مِلک تو خواهم گردانید.› ( مزمور ۲:۶، ۸) در این آیه گفته شده است که یَهُوَه خدا پادشاه حکومت خود را برگزیده است و در آیهٔ ۷ به این موضوع اشاره میکند که این پادشاه پسر نخست‌زادهٔ خداست که کسی نیست غیر از عیسی مسیح که قدرت بر تمام ملت‌ها به او داده شده است.
اتحاد جهانی چگونه برقرار خواهد شد؟
بسیاری این حکومت آسمانی را که خدا برقرار کرده است قبول ندارند. دولت‌ها بر این باورند که حکومت و نفوذ بر دیگران حق مسلّم آنان است. خداوند با کسانی که حکومتش و حقانیت سلطنت او را نپذیرند برخورد خواهد کرد. در مزمور ۲:۹ در خصوص افرادی که حکومت او را رد می‌کنند آمده است: ‹[پسر او، عیسی مسیح] ایشان را به عصای آهنین خواهد شکست مثل کوزهٔ کوزه‌گر آنها را خرد خواهد نمود.› دولت‌ها بدون آنکه بدانند سیاست‌هایشان در جهتی پیش می‌رود که در آخر به جنگ با خدا می‌انجامد. در آخرین بخش کتاب مقدّس آمده است که «پادشاهان تمام ربع مسکون» برای جنگ در روز عظیم خداوند گرد هم جمع خواهند شد. ( مکاشفه ۱۶:۱۴) دولت‌ها به همراه سیاست‌های تفرقه‌انگیزشان از میان خواهند رفت. و به این شکل موانع از سر راه برداشته می‌شود و راه برای اِعمال نفوذ حکومت خدا مهیا می‌گردد.
به این ترتیب خداوند قادر مطلق از طریق پسر خود حکیمانه اِعمال قدرت میکند و تغییرات لازم را برای تشکیل دنیایی متحد فراهم می‌آورد. حکومت خدا اتحاد واقعی را میسر خواهد ساخت و عاشقان عدالت برکت خواهند یافت. با مطالعهٔ مزمور ۷۲ می‌توانیم از شرایطی که این حکومت برای انسانها به وجود خواهد آورد آگاه شویم. در آن زمان انسانها طعم واقعی اتحاد را خواهند چشید و تمامی مشکلاتشان از ظلم و ستم گرفته تا فقر و خشونت و از این قبیل از میان خواهد رفت.
در این دنیای پر از نفاق برای بسیاری باورکردنی نیست که چنین شرایطی به وجود آید. اما این طرز فکر درست نیست چون وعده‌های خداوند همواره جامهٔ عمل پوشیده است. ( اِشَعْیا ۵۵:۱۰، ۱۱) تحقق این وعده را امروزه در میان مسیحیان حقیقی نیز می‌توان مشاهده کرد
نظرات
ارسال یک نظر