تصویر - فرهنگ و اندیشه مسیحی

یک قرن پیش،‏ میلیون ‌ ها مرد جوان خانه و خانوادهٔ خود را ترک گفته با شور و شوق عازم جنگ شدند.‏ عِرق میهن ‌ پرستی چنان بود که بسیاری را به این تصمیم کشاند.‏ در سال ۱۹۱۴ یک آمریکایی که برای رفتن به جنگ داوطلب شده بود،‏ چنین گفت:‏ «من شادم و برای روزهای خوشی که پیش رو داریم،‏ غرق هیجانم.‏» چیزی نگذشت که این شور و شوق به یأس و تلخی مبدّل شد.‏ هیچ کس تصوّرش را هم نمی ‌ کرد که آن ارتش ‌ های قدرتمند،‏ برای سال ‌ ها،‏ در خاک بلژیک و فرانسه در چنگال جنگ گرفتار شوند.‏ در آن زمان بسیاری آن جنگ را «جنگ بزرگ» نامیدند؛‏ جنگی که ما امروزه به نام جنگ جهانی اول می ‌ شناسیم.‏ بی ‌ گمان این جنگ،‏ جنگی بزرگ بود.‏ نخست به دلیل خسارات و تلفاتی که به بار آورد.‏ تخمین زده شده است که این جنگ ۱۰ میلیون کشته و ۲۰ میلیون معلول به جا گذاشت.‏ همچنین این جنگ نتیجهٔ اشتباهاتی فاحش و بزرگ بود.‏ دولتمردان کشورهای اروپایی نتوانستند مانع گسترش درگیری ‌ ها بین کشورها شوند و آتش جنگ در سطح جهان شعله ‌ ور شد.‏ بیش از همه،‏ این جنگ بزرگ اثرات سوء و جراحات فراوانی باقی گذاشت و چنان جهان را دگرگون ساخت که حتی تا به

«تو ای اسرائیل،‏ خادم من،‏ و ای یعقوب،‏ که تو را برگزیده ‌ ام،‏ و ای نسل دوست من ابراهیم.‏»—‏اِشَعْیا ۴۱ :‏ ۸ . پاسخ شما چیست؟‏ چگونه شناخت و تجربه ایمان ابراهیم را استوار ساخت؟‏ ابراهیم برای استوار ساختن پیوند دوستی ‌ اش با خدا،‏ چه کرد؟‏ چگونه می ‌ توانید در ایجاد رابطهٔ دوستی با خدا ابراهیم را سرمشق قرار دهید؟‏ بزرگ ‌ ترین نیاز انسان از گهواره تا گور محبت است.‏ انسان محتاج و خواهان محبت است و البته منظور فقط رابطهٔ عاشقانه نیست.‏ ما محتاج ایجاد ارتباط و دوستی با دیگران هستیم.‏ اما نوعی از محبت است که بیش از هر محبت دیگری به آن محتاجیم و آن محبت یَهُوَه خداست.‏ برای بسیاری غیر قابل تصوّر است که انسان ‌ ها بتوانند با خدای قادر مطلق،‏ موجودی روحی در آسمان،‏ دوستی ‌ ای بر پایهٔ محبت ایجاد کنند.‏ آیا برای ما نیز چنین است؟‏ به هیچ وجه!‏    در کلام خدا نمونه ‌ هایی از انسان ‌ های ناکامل ذکر شده است که دوست خدا بوده ‌ اند.‏ تأمّل بر این نمونه ‌ ها بسیار اهمیت دارد،‏ چرا که بهترین و باارزش ‌ ترین هدفی که ما می ‌ توانیم در زندگی دنبال کنیم،‏ ایجاد رابطهٔ دوستی با یَهُوَه خداست