رشوه
آیا صحیح است که یک فرد مسیحی ایماندار به یک کارمند
دولت پول یا انعام دهد، یا این عمل در همه حال رشوه محسوب می‌شود؟
اشخاص بطور کلی باید بدانند که قوانین کشورها با هم
متفاوت است و عملی که در یک کشور قانونی محسوب می‌شود،
چه بسا در کشوری دیگر جرم به حساب آید. لذا آنان می‌باید
در چنین مواردی با درایت بسیار رفتار کنند. آنچه برای
هر فرد مسیحی مسلّم است که رشوه دادن کاملاً
خلاف اصول الٰهی و حتی دولتی است و شخص را از خدا ، از دولت و ملت دور میکند.
حال اوّل ببینیم رشوه به چه معناست؟ لغت‌نامهٔ
دهخدا رشوه را چنین تعریف کرده است: «آنچه به کسی دهند برای کار ناروا و غیر مشروع.»
با این تعریف واضح است که در هر کجای دنیا که باشیم، اگر به قاضی، پلیس یا بازرسی
هدیه یا مبلغی دهیم تا عملی ناروا و خلاف قانون انجام دهد و یا هنگام بازرسی عیب یا
کاستی‌ای را
نادیده انگارد، هدیهٔ ما رشوه محسوب می‌شود. رشوه همچنین
زمانی است که با پرداخت مبلغی از شخص مسئول بخواهیم که برای ما تبعیض قائل شود؛ مثلاً
اسم ما را در لیست انتظار در مکان بالاتری قرار دهد، یا در صف انتظار کار ما را زودتر
از بقیه انجام دهد. شکی نیست که چنین عملی بی‌محبتی
و اجحاف به دیگران نیز محسوب می‌شود. — در
انجیل متّیٰ ۷:۱۲ بروشنی برای آموزش ما چنین آمده است : «
پس، با مردم همان گونه رفتار کنید که می‌خواهید
با شما رفتار کنند. در واقع، این است مفهوم شریعت و نوشته‌های
انبیا.»
اما آیا درست است که برای کاری قانونی به یک کارمند
دولت هدیه یا انعام بدهیم تا بی‌انصافی در حق ما
نکند و به اصطلاح چوب لای چرخ نگذارد؟ برای مثال، در برخی کشورها بعضی از کارمندانی
که مسئولیت ثبت‌نام در مدرسه، ورود افراد به بیمارستان، زدن مهر
مهاجرت، تمدید گواهی یا پروانه را دارند بدون گرفتن انعام کارشکنی می‌کنند
یا کار ارباب‌رجوع را به تعویق می‌اندازند.
در کشورهای مختلف طرز فکر افراد نسبت به دادن پول
یا انعام به این گونه مسئولان متفاوت است. در برخی از کشورها از ارباب‌رجوع
انتظار می‌رود که به کارمند مسئول انعام بدهد. در این
رابطه برخی از مسیحیان، با توجه به قوانین
کشور و اصول کتاب مقدّس دادن چنین انعامی را اشتباه نمی‌دانند.
در این کشورها دادن انعام به کارمندانی که اغلب حقوق کمی دارند کمک مالی محسوب می‌شود.
قطعاً دادن انعام برای کاری مشروع و قانونی با رشوه دادن برای تبعیضی ناحق و ناروا
( به عبارت دیگر پارتی‌بازی) بسیار متفاوت است.
به طور
خلاصه می‌توان
گفت که هر مسیحی ایماندار می‌باید خود وجداناً تصمیم بگیرد، که آیا مایل
است برای انجام کاری قانونی انعام دهد، یا خیر. مهم آن است که شخص مسیحی دچار ناراحتی
وجدان نشود همچنین عمل وی باعث لغزش دیگران و یا خدشه‌دار
شدن نام خدای متعال یهُوَه نگردد.
(۱تیموتائوس ۱:۵) . . .در
واقع، هدف از این توصیه برانگیختن محبتی است که از دلی خالص، وجدانی پاک و ایمانی
بی‌ریا برمی‌خیزد. . .
نظرات
ارسال یک نظر